De jonge goden

WAARSCHUWING: Deze review gaat over het vierde deel van een fantasy-reeks en kan dus spoilers bevatten.

De aanval van de verschrikkelijke insectenkoningin, die bekendstaat als Vlagh, is in drie van de vier rijken van de Oudere Goden afgeweerd. De Oudere Goden, geholpen door de jongere goden en hun menselijke metgezellen, zijn steeds als overwinnaar uit de strijd gekomen. Alleen het land van de godin Aracia wordt nog bedreigd, maar zij wenst wanneer haar tijd gekomen is niet vervangen te worden door een van de jongere goden. En die tijd nadert met rasse schreden…

De jonge goden is het vierde en laatste deel van deze serie. De oude goden hebben inmiddels drie van de vier rijken veilig gesteld. Dahlaine, Zelena en Veltan zullen nu Aracia moeten overtuigen dat zij haar rijk beschermt. Helaas heeft Aracia het te druk met zichzelf. De vier dromers en de verschillende rassen van Dhrall doen alles wat ze kunnen om de oude goden bij te staan.

De vorige drie delen van deze serie hadden ongeveer allemaal dezelfde opbouw. Een van de rijken wordt bedreigd door Vlagh, de mensen proberen de toegang tot dit rijk te beschermen. Uiteindelijk zorgt een van de dromers ervoor dat de toegang voor eens en voor altijd afgesloten blijft. Hoewel deze opbouw dus aardig voorspelbaar was, was het boek desondanks vermakelijk. Iets wat ik overigens in de meeste boeken van Eddings tegenkom. Alle boeken zijn vrij voorspelbaar, maar door de vlotte schrijfwijze en leuke hoofdpersonen goed te lezen.

Dit vierde deel wijkt echter wat af van de formule. In plaats van grote veldslagen, draait dit boek meer om de pogingen om Aracia te overtuigen van de noodzaak zichzelf te verdedigen. Dit haalt ook aardig de vaart uit het boek en neemt veel spanning weg. Waar je in de eerdere boeken voortdurend de dreigingen van Vlagh ervoer, lijkt hij in dit boek wat op de achtergrond te staan.

De hoofdpersonen, en dan met name de oudere goden, zijn wel weer leuk om te volgen. Jammer is echter dat er in dit deel geen nieuwe inzichten worden gegeven in de persoon die ze zijn. In de vorige boeken ontstonden vriendschappen, keken we naar het verleden van de verschillende personages en ontwikkelden de personages zich nog een beetje. In dit deel is dat echter nauwelijks het geval. Het laatste minpuntje wat ik nog zal schrijven over dit boek is dat het einde naar mijn idee erg abrupt kwam. Nadat ik het verhaal vier boeken lang heb gevolgd, voelde het einde een beetje als een anticlimax.

De jonge goden was op zich een leuk boek om te lezen, af en toe goede humor en mooie momenten. Jammer is dat dit vierde deel nergens het niveau van de vorige delen haalt. Voor mij niet het beste deel van de serie, maar natuurlijk moet je deze wel lezen om het einde te weten.