In de wachtkamer van de dood

Anne Mei-The werkte twee jaar als onderzoeker in een verpleeghuis. Daar tekende zij de belevenissen op van demente bewoners, hun familie, de verzorgenden, de artsen en de managers. Ze onthult wat meestal verborgen blijft; de cultuurkloof tussen de witte bewoners en de gekleurde verzorgenden; de schaarste op de verpleegafdeling en de overdaad in de directieburelen; de gesprekken die voorafgaan aan een sterfbed en die ertoe kunnen leiden dat de artsen afzien van een levensverlengende behandeling; de communicatie problemen die soms ontstaan met de familie en de spanningen, agressie en seks op de afdeling. Maar Anne Mei-The beschrijft ook de hilarische taferelen die dementerenden in hun relatief goede jaren veroorzaken. 

De titel van dit boek sprak me meteen aan aangezien ik zelf ook jaren in het verpleeghuis heb gewerkt. Er komen herkenbare en minder herkenbare situaties aan bod. Sommige stukken in het boek deden me met de oren klapperen. Wat een verschrikkelijke werkdruk moeten deze verzorgenden hebben, zelfs zo erg dat de artsen en de fysiotherapeuten helpen met het wassen en aankleden van de bewoners. Natuurlijk heerst er werkdruk in de zorg, maar als ander disciplines helpen met de taken van de verzorgenden is het andere koek. Anne Mei-The beschrijft ook geweldige en lieve dingen die er gebeuren op de verpleegafdeling. Het is gelukkig niet alleen maar kommer en kwel. 

Een boek met een kritische ondertoon die eigenlijk iedereen moet lezen die geïnteresseerd is in de gezondheidszorg. Maar houd wel in je achterhoofd dat het over een specifiek verpleeghuis gaat en het er gelukkig niet overal zo aan toegaat.