De weg tussen de werelden

Ooit waren er drie werelden, elk met zijn eigen mensenras. Vluchtend uit de leegte tussen de werelden kwam er een vierde volk: de Charon. Zij waren wanhopig en bijna uitgestorven en veranderden voorgoed het evenwicht tussen de werelden. Er is een duistere volle maan op midwinter en de voorspelling is uitgekomen. Rulke de Charon kan niet worden tegengehouden en Karan is zijn gevangene. Rulke wil haar gebruiken om de Weg tussen de Werelden te vinden. 

Sage van de Spiegel vertelt het verhaal van vier rassen: de Oude mensen, de Charon, de Faellem en de Aachim. Elk ras probeert de weg tussen de werelden te openen met zijn eigen doeleinden. De serie speelt zich voornamelijk af op Sathenar, de wereld van de oude mensen. De andere werelden worden sporadisch bezocht of beschreven. Het verhaal draait voornamelijk om Karan, een vrouw met magische gaven en Llian een meester kroniekschrijver en verhalenverteller. Zij raken verwikkeld in de strijd tussen de verschillende rassen. 

De weg tussen de Werelden is het vierde en laatste deel van deze fantasy-epos. Rulke is ontsnapt uit de leegte en bevindt zich op Santhenar en hij heeft Karan in zijn macht. Hij probeert contact op te nemen met de rest van zijn ras en hun ook naar Santhenar te krijgen. Een aantal grootmachten van verschillende rassen probeert dit ten koste van alles te voorkomen. Maar elke grootmacht lijkt zijn eigen verborgen agenda te hanteren. 

Na lang wachten heb ik dan eindelijk het vierde deel van deze serie kunnen lezen. De Engelse versie is in 1999 al uitgebracht, maar de Nederlandse vertaling heeft nog zeven jaar op zich laten wachten. Het laatste deel heeft me zeker niet teleurgesteld en was het wachten meer dan waard. 

De serie kwam naar mijn idee wat traag op gang. Het heeft even geduurd voordat het verhaal me echt kon boeien. Dit vierde deel is echter alles behalve traag. Vanaf het begin kom je al direct terecht in de strijd tussen de rassen. Daarnaast bevat dit boek een aantal grote ontknopingen die me erg hebben verrast. Zaken uit het verleden worden steeds duidelijker en de motivatie van de verschillende karakters komt in het vierde deel echt duidelijk naar voren. 

Je volgt het verhaal afwisselend door de ogen van de verschillende karakters. Dit leest zeer prettig, je krijgt namelijk een goed beeld van de drijfveren van de karakters. Het zorgt ook voor afwisseling in het verhaal. Je krijgt bijvoorbeeld het idee dat een bepaald karakter een ´slechterik´ is, maar dan volg je het verhaal weer een tijdje door de ogen van dit karakter, wat er toe leidt dat je een heel ander beeld van het personage krijgt. Het is niet makkelijk om een verhaal goed leesbaar te houden door al deze wisselingen, maar het is Irvine zeker gelukt. 

Daarnaast kun je zien dat Irvine veel tijd en moeite heeft gestoken in het ontwerpen van de verschillende werelden en rassen. Elk ras heeft zijn eigen specifieke kenmerken en normen en waarden. Elke lezer zal zich ongetwijfeld met een van de rassen kunnen identificeren en een favoriet krijgen. En omgekeerd zal elke lezer graag willen zien dat een van de rassen het onderspit delft. Verschillende plaatsen in het boek worden herhaaldelijk bezocht. Het leuke is echter dat deze plaatsen erg dynamisch zijn. Tijdens de vorderingen van de serie vinden er verschillende gebeurtenissen plaats, die plekken op Santhendar veranderen. Wanneer je dan terugkeert naar zo´n plaats zul je deze veranderingen goed kunnen bemerken. Er gaat dan een hele andere sfeer uit van zo’n plek. 

Het groot uitgewerkte ontwerp van Irvine heeft echter ook een negatieve kant. Het boek wordt er soms te complex door. De verschillende plaatsen, namen en gebeurtenissen volgen elkaar soms snel op, wat er toe leidt dat het soms moeilijk is om de draad van het verhaal vast te houden. Bij het lezen van het boek zul je dan ook voortdurend je aandacht moeten houden bij alle gebeurtenissen, anders wordt het later misschien lastig te volgen. Gelukkig is er achterin het boek een verklarende woordenlijst, een goed hulpmiddel als je bepaalde zaken nog even na wil lezen. 

De weg tussen de werelden is een waardig slot van een goede fantasy-epos en naar mijn mening het beste boek van de serie.