Een man keert terug naar zijn geboortestad aan de kust om er met vrouw en ongeborene een stads kasteel te gaan betrekken. Vanuit zijn dakraam ziet hij de wolken als ontdekkingsreizigers langs de hemel zeilen. Meeuwen schreeuwen. De zuidwester laat de bomen ruisen. Nooit is de zee ver weg geweest. Niet tijdens zijn vermakelijke leven in de hoofdstad, niet op zijn vele tochten langs dichtbije en verre kusten. Een jongen, altijd onderweg, verzamelaar van verhalen. Nu komt hij thuis. Zo dadelijk is hij vader. En nog wel in het land van zijn jeugd. Hij had het al bijna niet meer verwacht. Wat kan hij anders doen dan zijn ongeborene, zijn kind van de kust, alvast grondig in te lichten over wat was, wat is en wat zal zijn?
Deze ontroerende en tragikomische toespraken omarmen een rijke verzameling verhalen over steden, kusten, vaderschap, leed, liefde en de rest.
Het boek laat je Den Haag en omstreken proeven, toen en nu. Erg leuk om te lezen, maar waarschijnlijk nog leuker als je er ook bent geboren en opgegroeid. In het boek worden vele reizen beschreven (onder andere naar Thailand, Australië, Nieuw Zeeland en Fiji) De beschrijvingen van de ze reizen zijn erg mooi, beeldend, grappig en met prachtige woordspelingen. Een geschreven cabaret wordt er opgevoerd. Zo heb ik eigenlijk het hele boek ervaren, cabaretesk, met een warme uitstraling. Vooral de ontroerende gesprekken met het ongeboren kind waren hartverwarmend.
Wat me wel een beetje deed huiveren, was de overgang vóór en na de tsunami ramp, die de schrijver in Phuket meemaakte. Zo schrijft hij: “de vakantie werd weer opgepakt in Sydney, daags na de ramp.” Verbazend, hoe snel je weer verder gaat. Toch is dit ook herkenbaar, net als de schrijver zijn we geneigd weer snel de draad op te pakken en proberen we positief te blijven.
Een prima boek, het zal met name mensen die binding hebben met Den Haag en aanstaande vaders aanspreken, maar één ieder zal dit boek met plezier lezen.
Plaats een reactie