Koude aarde

Nina vertrekt aan het begin van de zomer met een team van zes jonge archeologen naar een uithoek van Groenland, in de hoop sporen te vinden van oude Vikingnederzettingen. Terwijl de onderzoekers vorderen met de opgravingen op een oude begraafplaats, grijpt in de rest van de wereld een geheimzinnig virus om zich heen. De internetverbinding valt weg en de archeologen hebben geen idee wat er in de buitenwereld gaande is.
Nina heeft ondertussen angstaanjagende dromen over wat er op de archeologische vindplaats is gebeurd, en ze raakt er steeds meer van overtuigd dat ze ’s nachts stemmen en voetstappen hoort bij hun tentenkamp. Ze vraagt zich af of ze er wel goed aan doen de oude begraafplaats te verstoren. Wanneer het erop begint te lijken dat het vliegtuig dat hen zou halen niet komt opdagen en zij een koude en geïsoleerde winter tegemoet gaan, stapelen de irritaties zich op en valt de groep langzaam uiteen.

In het koude Groenland zetten zeven archeologen hun tentjes op. Met een minimale etensvoorraad en een minimum aan communicatiemiddelen en, naar later blijkt, een minimum aan voorbereiding van de teamleider.

Deze debuutroman van Moss is een boek geworden waar ik eigenlijk wat meer van had verwacht. Ze beschrijft het verblijf in Groenland uit het oogpunt van alle zeven archeologen, ieder krijgt zijn eigen hoofdstukken. Dat komt wat mij betreft niet goed uit de verf: omdat Moss een eigen manier van schrijven heeft lijken alle personages op elkaar, qua gedachten en gevoelens. Dit werkt verwarrend en zorgt ervoor dat je af en toe niet door hebt over welke karakter je nu weer leest.

En dan de spanning, tja….. zo spannend was dit boek nou ook weer niet. Er gebeuren dan wel raadselachtige dingen maar door het vele geleuter er om heen wordt dat eigenlijk teniet gedaan. De afloop van dit verhaal is maar een paar bladzijdes lang en laat je eigenlijk met een hoop vragen achter. Toch heeft Moss de kou en de omgeving met zijn ontberingen goed weten neer te zetten en kan ik me wel vinden in haar humoristische, en soms wel eens sarcastische, manier van schrijven.

Koude aarde is misschien vanuit literair oogpunt een goed boek maar de doorsnee lezer (waar ik mijzelf onder schaar) verwacht toch iets meer aan spanning als je de achterkant hebt gelezen en het daarom koopt.