Witte duinen

Na een bizarre achtervolging in een sneeuwstorm komt een toneelschrijver, oog in oog met zijn dochter, zichzelf tegen. Terwijl hij zich herinnert hoe hij dit kind in zijn eentje heeft opgevoed en beseft dat hij straks alleen achter zal blijven, raakt hij in paniek. In een bijna bruuske afwisseling van taferelen wordt de held als het ware dubbel belicht, en krijgt zijn avontuur de smaak van het absurde. Witte duinen is een vermetele poging om in fictie te doorgronden wat in de realiteit niet te doorgronden valt. 

Het boek is deels in het heden en deels in het verleden. De hoofdpersoon heeft een mislukt huwelijk achter de rug, is homoseksueel en werkt als schrijver van toneelstukken. Hij is overbezorgd met betrekking tot zijn puberende dochter. Hij achtervolgt haar zelfs als ze samen is met haar vriend (die ook zijn minnaar blijkt te zijn geweest). De terugblikken naar het verleden over zijn vrouw blijven vaag. Je kan niet echt veel sympathie opbrengen voor de hoofdpersoon; deze beschikt niet over veel positieve eigenschappen. Het is ook niet duidelijk waar het verhaal heen gaat en wat nou eigenlijk de bedoeling is van de hoofdpersoon; niet met betrekking tot zijn dochter en niet tot zichzelf.

Matig boek; leest niet lekker vlot door.